គួរឲ្យសរសើរ! យកស្នែងសត្វដែលគេចោលមកច្នៃជាផលិតផលទទួលស្គាល់ដល់ទីផ្សារអន្តរជាតិ
Somonea ផលិតផលស្នែង គឺជាឈ្មោះសិប្បកម្មមួយកន្លែងដែលយកស្នែងសត្វដែលត្រូវបានគេបោះបង់ចោលមកច្នៃចេញជា វត្ថុអនុស្សាវរីយ៍ សម្ភារៈលម្អគេហដ្ឋាន និងគ្រឿងអលង្ការយ៉ាងល្អប្រណិត។ ប៉ុន្តែបើក្រឡេកទៅមើលពីប្រវត្តិនៃកំណើតអាជីវកម្ម ដែលផ្ដើមដោយបុរសម្នាក់ជាកម្មករសំណង់អស់រយៈពេលប្រមាណជា ១០ឆ្នាំ ឯណោះវិញ គឺពិតជារឿងដែលគួរឲ្យសរសើរ។
លោក ទ្រី សុចាន់ ធ្លាប់បម្រើការងារជាកម្មករសំណង់នៅប្រទេសថៃរយៈពេល៣ឆ្នាំ និងនៅកម្ពុជា៧ឆ្នាំ។ ដោយសារការងារត្រូវប្រើកម្លាំងខ្លាំងធ្វើឲ្យលោកហាក់មានភាពនឿយណាយ បូករួមនឹងថៅកែដែលមិនយល់ពីអារម្មណ៍កម្មករផង បានធ្វើឲ្យលោកនឹកឃើញដល់ជំនាញឆ្នៃស្នែងដែលខ្លួនធ្លាប់បានរៀនពីមុន។ ដោយមានចិត្តស្រលាញ់ចំពោះជំនាញនេះ រួមផ្សំនឹងគំនិតចង់បង្កើតមុខរបរផ្ទាល់ខ្លួនផង បានរុញច្រានឲ្យលោកសម្រេចចិត្តឈប់ធ្វើជាកម្មករសំណង់ ហើយងាកទៅចាប់អាជីពជាអ្នកច្នៃស្នែងសត្វវិញ។
ក្នុងឆ្នាំ២០០៣សិប្បកម្មច្នៃស្នែងសត្វបានចាប់ផ្ដើមដំណើរការឡើង។ ផលិតផលដែលច្នៃបានដំបូងគឺជាសម្ភារៈលម្អគេហដ្ឋាន មានដូចជារូបកុក រូបក្ដាម និងសត្វចំនួនទៀត ហើយរាល់ផលិតផលដែលច្នៃរួចរាល់ត្រូវបានយកទៅផ្ញើលក់នៅតាមហាងលក់វត្ថុអនុស្សាវរីយ៍នានា ប៉ុន្តែដោយសារតែភាពថ្មីថ្មោងនៃផលិតផលបានធ្វើឲ្យអាជីវកម្មមួយនេះមិនទទួលបានការគាំទ្រពីប្រជាជនក្នុងប្រទេសឡើយ គឺមានតែការគាំទ្រតិចតួចប៉ុណ្ណោះពីសំណាក់ភ្ញៀវទេសចរបរទេស។
ឆ្លើយប្រាប់គេហទំព័រ Bizkhmer លោកស្រី ឃួន ចិន្ដា ភរិយារបស់លោក ទ្រី សុចាន់ បានរៀបរាប់ថា ផលិតផលចាប់ផ្ដើមមានការទទួលស្គាល់ និងកាម៉្មង់ច្រើនពីទីផ្សារបរទេសក្នុងកំឡុងឆ្នាំ២០០៨។ នៅពេលនោះ បរទេសជាអ្នកចេញម៉ូដចំណែកសិប្បកម្មរបស់លោកស្រីជាអ្នកផលិត ប៉ុន្តែរាល់ម៉ូដដែលគេចេញឲ្យនោះគឺមិនអាចផលិតលក់ដោយខ្លួនឯងនៅក្នុងទីផ្សារបានទេ។
ផលិតផលស្នែងសត្វមិនងាយស្រួលក្នុងការធ្វើនោះឡើយ ពោលគឺត្រូវចំណាយពេលធ្វើ ហើយបើកាត់ភ្លាមត្រូវយកមកធ្វើភ្លាមៗ បើមិនដូច្នោះទេ ស្នែងទាំងនោះនឹងប្រេះខូចហើយមិនអាចយកមកច្នៃបន្តបានទេ។ ម្យ៉ាងវិញទៀត មិនមែនគ្រប់ស្នែងទាំងអស់សុទ្ធតែអាចយកមកច្នៃបាននោះទេ គឺត្រូវមើលទៅលើពណ៌ ដែលត្រូវជ្រើសយកតែពណ៌ណាដែលស្អាតៗប៉ុណ្ណោះ។
គួរឲ្យសោកស្ដាយ សេដ្ឋកិច្ចចាប់ផ្ដើមធ្លាក់ចុះវិញបន្ទាប់ពីបាត់បង់ការកាម៉្មង់បន្តពីទីផ្សារបរទេស រហូតមកដល់ពេលបច្ចុប្បន្ននេះការកាម៉្មង់ និងការគាំទ្រពីទីផ្សារត្រូវបានថមថយទៅវិញ។ ព្រោះតែបែបនេះ ទើបរយៈពេល២ឆ្នាំចុងក្រោយនេះបានជំរុញឲ្យលោកស្រីចិន្ដា ស្វះស្វែងយកផលិតផលស្នែងទាំងនោះទៅដាក់លក់ និងតាំងបង្ហាញនៅតាមពិព័រណ៍នានា ហើយក៏ទទួលបានការចាប់អារម្មណ៍ និងគាំទ្រខ្លះៗមកវិញពីសំណាក់ពីភ្ញៀវជាតិ។
ពីមុនលោកស្រីចិន្ដា មិនដែលគាំទ្រចំពោះអាជីវកម្មស្នែងរបស់ស្វាមីនោះទេ ដោយហេតុថាផលិតផលនេះនៅពេលដែលធ្វើមិនទាន់សម្រេចវាជះក្លិនមិនល្អដល់អ្នកធ្វើ ប៉ុន្តែដោយសារតែឃើញស្វាមីស្រលាញ់ និងខិតខំប្រឹងប្រែង រហូតមក ទើបរយៈពេលពីរឆ្នាំចុងក្រោយនេះលោកស្រីចាប់ផ្ដើមគាំទ្រ និងបានជួយស្វែងរកទីផ្សារបន្ថែម។ លោកស្រីនិយាយថា «ខ្ញុំឃើញប្ដីរបស់ខ្ញុំគាត់ស្រលាញ់ អញ្ចឹងហើយទើបខ្ញុំចង់ផ្ដួចផ្ដើមជួយគាត់ឲ្យបានចុះបញ្ជីក្នុងក្រសួង និងបង្ហាញឲ្យប្រជាជនខ្មែរបានឃើញនិងទទួលស្គាល់ពីស្នាដៃគាត់ និងដើម្បីប្រាប់ប្រជាជនខ្មែរថាយើងក៏អាចផលិតបានដែរ ដែលមានវត្ថុធាតុដើមនៅក្នុងស្រុក»។
ក្ដីសង្ឃឹមរបស់លោកស្រី ចិន្ដា និងលោក សុចាន់ គឺចង់ជួយប្រជាពលរដ្ឋដែលរស់នៅក្នុងដំបន់ឲ្យមានការងារធ្វើដោយមុខជំនាញស្នែងនេះ ព្រោះប្រជាជនខ្មែរយើងគាត់ពិសាសាច់រាល់ថ្ងៃ បណ្ដាលឲ្យមានកាកសំណល់ស្នែង និងឆ្អឹងជាច្រើន ដូច្នេះគឺចង់ឲ្យពួកគាត់ចេះគិតគូកែច្នៃរបស់ដែលគ្មានប្រយោជន៍មកជារបស់ដែលមានប្រយោជន៍ឡើងវិញដើម្បីចូលរួមជួយសម្អាតបរិស្ថាន៕
ដោយ៖ ជួប ស្រីរ័ត្ន
