ចំណុចសំខាន់ៗ ដែលអ្នកគួរយល់ដឹងអំពីការវិវឌ្ឍន៍ដ៏អស្ចារ្យនៃសេដ្ឋកិច្ចរបស់មហាយក្សចិន
មហាអំណាចចិន មានអតីតកាលធ្លាប់ស្ថិតនៅក្នុងលំដាប់ទី១នៃសេដ្ឋកិច្ចពិភពលោកក្នុងឆ្នាំ១៨២០ ជាមួយនឹងចំនួនផលិតផលក្នុងស្រុកសរុបច្រើនជាងគេបំផុត យ៉ាងណាមិញក្រោយមកចាប់តាំងពីចុងសតវត្សទី១៩ សេដ្ឋកិច្ចរបស់មហាអំណាចពិភពលោកមួយនេះ បានធ្លាក់មកនៅត្រឹមលំដាប់ទី២វិញ។ ការណ៍នេះ បានជំរុញឲ្យការធ្វើកំណែទម្រង់សេដ្ឋកិច្ចរបស់ខ្លួន បានចាប់កំណើតឡើងក្នុងឆ្នាំ១៩៧៨ នៅក្រោមការដឹកនាំរបស់លោក តេង សៀវភីង។
ក្នុងដំណាក់កាលដំបូង ភាពមិនអំណោយផលនៃយុទ្ធសាស្ត្រថ្មីរបស់ខ្លួន បានបង្ហាញឲ្យឃើញតាមរយៈភាពក្រីក្ររបស់ប្រជាជន និងមានចំនួនផលិតផលក្នុងស្រុកសរុបក្នុង១កាពីតា តិចជាងពាក់កណ្ដាលនៃផលិតផលក្នុងស្រុកសរុបរបស់ប្រទេសនៅអាសីុគិតជាមធ្យមទៅទៀត។ រហូតដល់ឆ្នាំ២០១៤ សមិទ្ធផលដ៏ស្ទើរតែមិនគួរឲ្យជឿ ក៏បានកើតឡើង។ សន្ទុះកើនឡើងនៃចំនួនផលិតផលក្នុងស្រុកក្នុង១កាពីតា បានកើនឡើងលើសពីមុន៤៩ដង ចាប់ពី១៥៥ដុល្លារក្នុងឆ្នាំ១៩៧៨ រហូតដល់៧,៥៩០ដុល្លារក្នុងឆ្នាំ២០១៤ និងបានជួយកាត់បន្ថយភាពក្រីក្រដល់មនុស្ស៨០០លាននាក់។ តើមហាអំណាចពិភពលោកមួយនេះ អាចធ្វើបែបនេះបានយ៉ាងដូចម្ដេច? ពួកគេប្រើប្រាស់យុទ្ធសាស្ត្រផ្ដោតទៅលើកម្លាំងពលកម្ម និងការនាំចេញផលិតផលក្នុងតម្លៃថោកទៅកាន់ពិភពលោក។ ទោះជាយ៉ាងណា ចាប់តាំងពីឆ្នាំ១៩៩០រហូតមកទល់ឆ្នាំមុនកន្លងទៅនេះ កំណើនផលិតផលក្នុងស្រុកសរុប បានប្រព្រឹត្តទៅក្នុងដំណើរការណ៍យឺតជាខ្លាំង ដែលតាមរយៈរបាយការណ៍ផ្ដល់ពីប្រទេសចិននូវផលិតផលក្នុងស្រុកសរុបរបស់ខ្លួន មានកំណើនត្រឹមតែ៦,៧%ភាគរយប៉ុណ្ណោះសម្រាប់រយៈពេល៣ខែដំបូងក្នុងឆ្នាំ២០១៦។ បញ្ហានៅពីក្រោយភាពយឺតយ៉ាវនៃសេដ្ឋកិច្ចប្រទេសនេះ ទី១គឺជាការកើនឡើងនូវចំនួនប្រជាជនចិន ដែលជាលទ្ធផលនូវផលប៉ះពាល់ដល់កម្លាំងពលកម្មការងារក្នុងស្រុក ទី២ គឺជាផលិតកម្ម និងទី៣ គឺប្រាក់ចំណូលរបស់រដ្ឋសម្រាប់ការវិនិយោគទុននៅក្រៅប្រទេស។ ភាពយឺតយ៉ាវនេះ ថែមទាំងមានការប៉ះពាល់ជាអវិជ្ជមានទៅដល់ការផលិតរបស់ឧស្សាហកម្ម និងប្រាក់ចំណូលរបស់សហគ្រាសកម្មសិទ្ធិរដ្ឋ។ ការប៉ះពាល់នេះ កើតមានឡើងចំពោះឧស្សាហកម្មធំៗដូចជា ដែកថែប ធ្យូងថ្ម និងសីុម៉ង់ ដែលសុទ្ធតែជាផ្នែកដ៏សំខាន់ដែលជំរុញសម្ទុះសេដ្ឋកិច្ចប្រទេសនេះ។ ឯសហគ្រាសកម្មសិទ្ធិរដ្ឋ រកប្រាក់ចំណូលបានតិចជាងសហគ្រាសរបស់ឯកជនជាច្រើន ហើយការកើនឡើងនៃការក្ស័យធនរបស់សហគ្រាសរដ្ឋ ក៏ចាប់ផ្ដើមមានជាបន្តបន្ទាប់ ទោះជាយ៉ាងណា ភាគច្រើននៃសហគ្រាសរដ្ឋទាំងនោះគ្រាន់តែជាសហគ្រាសធន់តូច និងធន់កណ្ដាលប៉ុណ្ណោះ។
រវាងចន្លោះឆ្នាំ២០១០ និង២០១២ កត្តាដ៏សំខាន់មួយជំរុញឲ្យមានការរីកចម្រើន និងភាពមានការងារធ្វើរបស់ប្រជាជន គឺជាផ្នែកឯកជន ដែលបង្កើតបាននូវ៩០%នៃផលិតផលនាំចេញសរុបរបស់ប្រទេសចិនទាំងមូល។ ក្នុងនោះ ផ្នែកដ៏ចម្បងទាំង៣ដែលជំរុញកំណើនផលិតផលក្នុងស្រុក មានផ្នែកសេវាកម្មចំនួន៤៨,១% ផ្នែកឧស្សាហកម្មចំនួន៤២,៧% និងផ្នែកកសិកម្មចំនួន៩,២%។ មិនតែប៉ុណ្ណោះ ប្រាក់ចំណូលទទួលបានពីសេវាកម្មមានចំណែក៨០%នៃប្រាក់ចំណូលរបស់សេដ្ឋកិច្ច ៣៦,១%ក្នុងការបង្កើតការងារ ស្របពេលដែលកសិកម្មបង្កើតការងារបាន៣៣% និង៣០,៣%ជាផ្នែកឧស្សាហកម្ម។ យើងអាចសន្និដ្ឋានបានផងដែរថា កំណើននៃការចំណាយរបស់ប្រជាជនទៅលើសេវាកម្ម ឆ្លុះបញ្ចាំងពីភាពរីកចម្រើននៃជីវភាពរបស់ប្រជាជន។ មិនតែប៉ុណ្ណោះ ប្រទេសចិនគឺជាប្រទេសមួយដែលស្ថិតក្នុងលំដាប់ទី២ក្នុងនាមជាអ្នកផ្ដល់ និងលំដាប់កំពូលជាអ្នកទទួលបានពីការវិនិយោគទុនដោយផ្ទាល់ពីបរទេស (Foreign Direct Investment) ឬហៅកាត់ថា FDI។ ទស្សនវិស័យដ៏ជាក់លាក់មួយដែលមហាអំណាចពិភពលោកមួយនេះកំពុងព្យាយាមបំពេញឲ្យសម្រេចជោគជ័យត្រឹមឆ្នាំ២០៣០ គឺជាការក្លាយខ្លួនមហាអំណាចសេដ្ឋកិច្ចពិភពលោកដ៏ធំជាងគេបំផុតម្ដងទៀត ទោះជាមានឧបសគ្គជាច្រើនដែលកំពុងរាំងស្ទះខ្លួនក៏ដោយ៕
ដោយ៖ ស្រីពៅ ប្រភព៖ worldforum
