ការព្យាករណ៍ថ្មី៖ មហាអំណាចផុតលេខនៅអាស៊ីឆ្នាំ២០៤០ មិនមែនចិនទេ ចុះប្រទេសណា?
បើយោងតាមការចុះផ្សាយរបស់គេហទំព័រ Business Insider បានព្យាករណ៍ថា នៅឆ្នាំ២០៤០ ជប៉ុននឹងងើបឡើងវិញ និងក្លាយជាមហាអំណាចផុតលេខម្ដងទៀតប្រចាំទ្វីបអាស៊ីដោយផ្អែកទៅលើ អនាគតនៃភូមិសាស្ត្រនយោបាយរបស់ខ្លួន។ ផ្អែកទៅលើកត្តាអ្វីខ្លះដែលគេហ៊ានអះអាងបែបនេះ?
១) សង្កេតមើលសេដ្ឋកិច្ចរបស់ចិនឡើងវិញ៖ សេដ្ឋកិច្ចចិនត្រូវបានបែងចែកជា ៤តំបន់ធំ (តំបន់ដែលរួមចំណែកដល់ទំហំផលិតផលក្នុងស្រុកសរុប) មានដូចជា តំបន់ខាងលិច តំបន់កណ្ដាលតំបន់ខាងកើត និងតំបន់ខាងជើង។ តំបន់ខាងកើត មានទំហំសេដ្ឋកិច្ចច្រើនជាងពាក់កណ្ដាលនៃតំបន់ផ្សេងៗទៀតនៅប្រទេសចិន។ តំបន់កណ្ដាល និងតំបន់ខាងលិច គឺមានចំណែក ២០%ម្នាក់ខណៈតំបន់ខាងជើងមានទំហំមិនដល់ ៦%ផង។ ចុះពិនិត្យមើលឱ្យច្បាស់? បើនិយាយពីផ្ទៃដីតំបន់ខាងលិច មានទំហំធំជាងគេពោលគឺលើសពីពាក់កណ្ដាលនៃផ្ទៃដីប្រទេសចិនទាំងមូល។
តែបើនិយាយពីសេដ្ឋកិច្ចវិញ តំបន់នេះមិនសមនឹងមានចំណែកសេដ្ឋកិច្ចបែបនេះ ព្រោះថាសកម្មភាពសេដ្ឋកិច្ចនៃតំបន់នេះ គឺសម្បូរទៅដោយឧស្សាហកម្មធន់ធ្ងន់ ហើយប្រហែលតំបន់នេះស្ថិតនៅក្រោមសម្ពាធដោយសារតែចិនប៉ុនប៉ងបង្កើនតម្រូវការក្នុងស្រុក និងកាត់បន្ថយការពឹងពាក់មកលើការនាំចូល។
២) ភាពក្រីក្រគឺជាចំណុចខ្សោយធំបំផុតរបស់ចិន៖ គម្លាតរវាងអ្នកមាន និងអ្នកក្រនៅប្រទេសចិនមានទំហំធំ។ កាលពីឆ្នាំ ១៩៨១ មានប្រជាជន ១ពាន់លាននាក់ គឺរស់នៅមានប្រាក់ចំណូលតិចជាង ៣.១០ដុល្លារក្នុងមួយថ្ងៃ។ របាយការណ៍របស់ធនាគារពិភពលោកបានបង្ហាញថា ចំនួនប្រជាជនរស់នៅក្រោមបន្ទាត់នៃភាពក្រីក្រគឺធ្លាក់មកនៅ ៣៦០លាននាក់ (ឆ្នាំ២០១០)។ តាមភូមិសាស្ត្រនៃសេដ្ឋកិច្ច តំបន់ដែលជោគជ័យខ្លាំង គឺតំបន់ឆ្នេរសមុទ្រ មិនមែនទូទាំងប្រទេសចិននោះទេ។
៣) ដាវមុខពីរ៖ ចិនមានប្រជាជនច្រើនជាងគេបំផុតក្នុងលោក ហើយមានផ្ទៃដីធំជាប់លេខ ៤ក្នុងលោក។ នេះគឺជាប្រភពនៃអំណាចដ៏ធំ ប៉ុន្តែវាមានដាវមុខពីរ។ យើងទទួលស្គាល់ថា វាមានអត្ថប្រយោជន៍ដ៏ច្រើន។ ចិន អាចដាក់ពង្រាយកងទ័ពបានយ៉ាងច្រើន។ ចិនមានផ្ទៃដីធំធេង និងមនាគ្រប់មធ្យោបាយទំាងផ្លូវគោក និងផ្លូវទឹក។ បើនិយាយពីទំហំមូលធនមនុស្សវិញ គឺគ្មានប្រទេសណាធ្វើបាននោះទេ។ រឿងមុខពីរនោះគឺថា ចិនចំណាយច្រើនទៅលើប្រព័ន្ធសន្តិសុខផ្ទៃក្នុង គឺចំណាយមកលើកងទ័ពរំដោះប្រជាជនចិន។ ចិន កំពុងគ្រប់គ្រងតំបន់ជាច្រើន ដែលអំបូរជនជាតិផ្សេងពីជនជាតិហានរស់នៅ ដែលមួយចំនួនកំពុងទាមទារសុំឯករាជ្យពីចិន។ ចិន ត្រូវចំណាយ និងធ្វើកិច្ចការជាច្រើន និងរក្សាភាពខ្លាំងរបស់ខ្លួនដើម្បីការពារព្រំដែនរបស់ខ្លួនបាន។
និយាយបែបខ្លី ចិនខ្លាំងផ្នែកជើងគោក ប៉ុន្តែជើងទឹកមិនទាន់រាប់បញ្ចូលថាខ្លាំងនៅឡើយ។
៣) ងាកមកមើលចំណែកសេដ្ឋកិច្ចរបស់ជប៉ុន៖ ជប៉ុនមានប្រជុំកោះធំៗចំនួន ៤ គឺ Kyūshū, Shikoku, Honshu និង Hokkaido។ ប្រជុំកោះ ៣គឺ Kyūshū, Shikokuនិង Hokkaido មានតំបន់ផ្ទាល់ខ្លួន។ ដោយឡែក Honshu ដែលជាប្រជុំកោះមានទំហំជាងគេ និងមានប្រជាជនច្រើនបំផុតនៅជប៉ុន ត្រូវបានបែងចែកជា ៥តំបន់ផ្សេងទៀត។ តំបន់កោះទាំង ៥ នៃប្រជុំកោះ Honshu មានទំហំសេដ្ឋកិច្ចប្រមាណ ៨៧%នៃទំហំសេដ្ឋកិច្ចសរុប (ប្រហែល ៤៣% នៃសេដ្ឋកិច្ចបានពីតំបន់សេដ្ឋកិច្ច Kanto Region)។
ផែនទីខាងក្រោមនេះ បង្ហាញពីតំបន់សេដ្ឋកិច្ចសំខាន់ៗនៅទីក្រុងតូក្យូ។ តំបន់សេដ្ឋកិច្ចត្រឹមតែនៅទីក្រុងតូក្យូមានទំហំត្រឹមតែជាង ១៨%ប៉ុណ្ណោះ។ យោងតាមរបាយការណ៍ដែលចេញផ្សាយដោយអង្គការ OECD នៅឆ្នាំ២០១២ ទីក្រុងមានទំហំ GDP ធំជាងគេបំផុតក្នុងលោកគឺទំហំប្រមាណ ១,៤៨ទ្រីលាន (ពាន់ពាន់) លានដុល្លារ (ខណៈទីក្រុងសេអ៊ូលជាប់លេខ ២មានទំហំតិចជាងពាក់កណ្ដាលនៃទំហំសេដ្ឋកិច្ចទីក្រុងតូក្យូ)។
៤) ឧត្ដមភាពរបស់ជប៉ុន
ខុសពីចិន ផលលាភសេដ្ឋកិច្ចនៃប្រទេសជប៉ុនគឺធ្លាក់ដល់ដៃប្រជាជនភាគច្រើន។ គិតតាមបែបសាមញ្ញ វាងាយស្រួលក្នុងការបែងចែកផលលាភ (wealth) របស់ប្រទេសទៅដល់ប្រជាជន ១២៧លាននាក់ជាជាង ប្រជាជន ១,៣ពាន់លាននាក់។ ទោះជាគម្លាតនៃការទទួលបានផលលាភនៃសេដ្ឋកិច្ចនៅជប៉ុនគឺពិតជាមាន ប៉ុន្តែមិនមែនធំដូចនៅចិននោះទេ។
៥) បញ្ហាប្រឈមធំបំផុតរបស់ជប៉ុន
ចំណុចខ្សោយធំបំផុតរបស់ជប៉ុន គឺការពឹងពាក់ទៅលើការនាំចូលទំនិញអាហារ និងវត្ថុធាតុដើម។ អនុបាតនៃទិន្នន័យផលិតផលអាហារសរុបដែលប្រទេសទាំងមានអាចផ្គត់ផ្គង់ប្រជាជនខ្លួនគ្រប់គ្រាន់គឺមានត្រឹមតែ ៣៩%ប៉ុណ្ណោះនៅឆ្នាំ២០១៥។ ក្រៅពីអាហារជប៉ុនក៏ពឹងពាក់ខ្លាំងដែរទៅលើការនាំចូលថាមពល ទោះបីជាខ្លួនមានថាមពលនុយក្លេអ៊ែរក៏ដោយ។ កាលពីឆ្នាំ២០១១ ជប៉ុនពឹងផ្អែកទៅលើការនាំចូលថាមពលប្រមាណ ៨០% ខណៈឆ្នាំ២០១២ កើនឡើងដល់ ៩០%។
ប៉ុន្តែជប៉ុនមានជម្រើសរបស់ខ្លួន
ត្រូវដឹងថា ជប៉ុនគឺជាប្រទេសមួយដែលមានអ្នកវិនិយោគច្រើនបំផុតមួយនៅក្នុងវិស័យស្រាវជ្រាវ ស្វ័យប្រវត្តិកម្ម និងមនុស្សយន្តដើម្បីរក្សាបាននូវផលិតភាពក្នុងវិស័យផលិតកម្ម។
ចំណុចចុងក្រោយ៖
ជប៉ុន ជាប្រទេសមានផ្ទៃដីទំហំស្ថិតនៅលេខរៀងទី ៦២ និងមានប្រជាជនច្រើនជាងគេស្ថិតនៅលេខរៀងទី ១១ ប៉ុន្តែកត្តាផ្ទៃដី និងចំនួនប្រជាជនមិនអាចធ្វើឱ្យអំណាចសេដ្ឋកិច្ចជប៉ុនធ្លាក់ចុះនោះទេ។ ខុសពីចិន ជប៉ុនគ្មានសត្រូវជាប់ដីគោកនោះទេព្រោះ ថាជប៉ុនហ៊ុមព័ទ្ធដោយមហាសមុទ្រ។
ទោះជាយ៉ាងណា ការស្រាវជ្រាវដែលបានចុះផ្សាយនៅលើគេហទំព័រ Business Insider ទទួលស្គាល់ថា សេដ្ឋកិច្ចចិននាពេលបច្ចុប្បន្នគឺខ្លាំងក្លាមែនទែន ក៏ប៉ុន្តែ អត្ថបទដែលបានចុះផ្សាយគឺបង្ហាញពីបញ្ហាប្រឈមនៃសេដ្ឋកិច្ចមកលើបញ្ហានយោបាយប៉ុណ្ណោះ ហើយកត្តានេះនឹងធ្វើឱ្យមានផលប៉ះពាល់ដល់សេដ្ឋកិច្ចនាពេលអនាគត៕
២) ភាពក្រីក្រគឺជាចំណុចខ្សោយធំបំផុតរបស់ចិន៖ គម្លាតរវាងអ្នកមាន និងអ្នកក្រនៅប្រទេសចិនមានទំហំធំ។ កាលពីឆ្នាំ ១៩៨១ មានប្រជាជន ១ពាន់លាននាក់ គឺរស់នៅមានប្រាក់ចំណូលតិចជាង ៣.១០ដុល្លារក្នុងមួយថ្ងៃ។ របាយការណ៍របស់ធនាគារពិភពលោកបានបង្ហាញថា ចំនួនប្រជាជនរស់នៅក្រោមបន្ទាត់នៃភាពក្រីក្រគឺធ្លាក់មកនៅ ៣៦០លាននាក់ (ឆ្នាំ២០១០)។ តាមភូមិសាស្ត្រនៃសេដ្ឋកិច្ច តំបន់ដែលជោគជ័យខ្លាំង គឺតំបន់ឆ្នេរសមុទ្រ មិនមែនទូទាំងប្រទេសចិននោះទេ។
៣) ដាវមុខពីរ៖ ចិនមានប្រជាជនច្រើនជាងគេបំផុតក្នុងលោក ហើយមានផ្ទៃដីធំជាប់លេខ ៤ក្នុងលោក។ នេះគឺជាប្រភពនៃអំណាចដ៏ធំ ប៉ុន្តែវាមានដាវមុខពីរ។ យើងទទួលស្គាល់ថា វាមានអត្ថប្រយោជន៍ដ៏ច្រើន។ ចិន អាចដាក់ពង្រាយកងទ័ពបានយ៉ាងច្រើន។ ចិនមានផ្ទៃដីធំធេង និងមនាគ្រប់មធ្យោបាយទំាងផ្លូវគោក និងផ្លូវទឹក។ បើនិយាយពីទំហំមូលធនមនុស្សវិញ គឺគ្មានប្រទេសណាធ្វើបាននោះទេ។ រឿងមុខពីរនោះគឺថា ចិនចំណាយច្រើនទៅលើប្រព័ន្ធសន្តិសុខផ្ទៃក្នុង គឺចំណាយមកលើកងទ័ពរំដោះប្រជាជនចិន។ ចិន កំពុងគ្រប់គ្រងតំបន់ជាច្រើន ដែលអំបូរជនជាតិផ្សេងពីជនជាតិហានរស់នៅ ដែលមួយចំនួនកំពុងទាមទារសុំឯករាជ្យពីចិន។ ចិន ត្រូវចំណាយ និងធ្វើកិច្ចការជាច្រើន និងរក្សាភាពខ្លាំងរបស់ខ្លួនដើម្បីការពារព្រំដែនរបស់ខ្លួនបាន។
និយាយបែបខ្លី ចិនខ្លាំងផ្នែកជើងគោក ប៉ុន្តែជើងទឹកមិនទាន់រាប់បញ្ចូលថាខ្លាំងនៅឡើយ។
៣) ងាកមកមើលចំណែកសេដ្ឋកិច្ចរបស់ជប៉ុន៖ ជប៉ុនមានប្រជុំកោះធំៗចំនួន ៤ គឺ Kyūshū, Shikoku, Honshu និង Hokkaido។ ប្រជុំកោះ ៣គឺ Kyūshū, Shikokuនិង Hokkaido មានតំបន់ផ្ទាល់ខ្លួន។ ដោយឡែក Honshu ដែលជាប្រជុំកោះមានទំហំជាងគេ និងមានប្រជាជនច្រើនបំផុតនៅជប៉ុន ត្រូវបានបែងចែកជា ៥តំបន់ផ្សេងទៀត។ តំបន់កោះទាំង ៥ នៃប្រជុំកោះ Honshu មានទំហំសេដ្ឋកិច្ចប្រមាណ ៨៧%នៃទំហំសេដ្ឋកិច្ចសរុប (ប្រហែល ៤៣% នៃសេដ្ឋកិច្ចបានពីតំបន់សេដ្ឋកិច្ច Kanto Region)។
ផែនទីខាងក្រោមនេះ បង្ហាញពីតំបន់សេដ្ឋកិច្ចសំខាន់ៗនៅទីក្រុងតូក្យូ។ តំបន់សេដ្ឋកិច្ចត្រឹមតែនៅទីក្រុងតូក្យូមានទំហំត្រឹមតែជាង ១៨%ប៉ុណ្ណោះ។ យោងតាមរបាយការណ៍ដែលចេញផ្សាយដោយអង្គការ OECD នៅឆ្នាំ២០១២ ទីក្រុងមានទំហំ GDP ធំជាងគេបំផុតក្នុងលោកគឺទំហំប្រមាណ ១,៤៨ទ្រីលាន (ពាន់ពាន់) លានដុល្លារ (ខណៈទីក្រុងសេអ៊ូលជាប់លេខ ២មានទំហំតិចជាងពាក់កណ្ដាលនៃទំហំសេដ្ឋកិច្ចទីក្រុងតូក្យូ)។
៤) ឧត្ដមភាពរបស់ជប៉ុន
ខុសពីចិន ផលលាភសេដ្ឋកិច្ចនៃប្រទេសជប៉ុនគឺធ្លាក់ដល់ដៃប្រជាជនភាគច្រើន។ គិតតាមបែបសាមញ្ញ វាងាយស្រួលក្នុងការបែងចែកផលលាភ (wealth) របស់ប្រទេសទៅដល់ប្រជាជន ១២៧លាននាក់ជាជាង ប្រជាជន ១,៣ពាន់លាននាក់។ ទោះជាគម្លាតនៃការទទួលបានផលលាភនៃសេដ្ឋកិច្ចនៅជប៉ុនគឺពិតជាមាន ប៉ុន្តែមិនមែនធំដូចនៅចិននោះទេ។
៥) បញ្ហាប្រឈមធំបំផុតរបស់ជប៉ុន
ចំណុចខ្សោយធំបំផុតរបស់ជប៉ុន គឺការពឹងពាក់ទៅលើការនាំចូលទំនិញអាហារ និងវត្ថុធាតុដើម។ អនុបាតនៃទិន្នន័យផលិតផលអាហារសរុបដែលប្រទេសទាំងមានអាចផ្គត់ផ្គង់ប្រជាជនខ្លួនគ្រប់គ្រាន់គឺមានត្រឹមតែ ៣៩%ប៉ុណ្ណោះនៅឆ្នាំ២០១៥។ ក្រៅពីអាហារជប៉ុនក៏ពឹងពាក់ខ្លាំងដែរទៅលើការនាំចូលថាមពល ទោះបីជាខ្លួនមានថាមពលនុយក្លេអ៊ែរក៏ដោយ។ កាលពីឆ្នាំ២០១១ ជប៉ុនពឹងផ្អែកទៅលើការនាំចូលថាមពលប្រមាណ ៨០% ខណៈឆ្នាំ២០១២ កើនឡើងដល់ ៩០%។
ប៉ុន្តែជប៉ុនមានជម្រើសរបស់ខ្លួន
ត្រូវដឹងថា ជប៉ុនគឺជាប្រទេសមួយដែលមានអ្នកវិនិយោគច្រើនបំផុតមួយនៅក្នុងវិស័យស្រាវជ្រាវ ស្វ័យប្រវត្តិកម្ម និងមនុស្សយន្តដើម្បីរក្សាបាននូវផលិតភាពក្នុងវិស័យផលិតកម្ម។
ចំណុចចុងក្រោយ៖
ជប៉ុន ជាប្រទេសមានផ្ទៃដីទំហំស្ថិតនៅលេខរៀងទី ៦២ និងមានប្រជាជនច្រើនជាងគេស្ថិតនៅលេខរៀងទី ១១ ប៉ុន្តែកត្តាផ្ទៃដី និងចំនួនប្រជាជនមិនអាចធ្វើឱ្យអំណាចសេដ្ឋកិច្ចជប៉ុនធ្លាក់ចុះនោះទេ។ ខុសពីចិន ជប៉ុនគ្មានសត្រូវជាប់ដីគោកនោះទេព្រោះ ថាជប៉ុនហ៊ុមព័ទ្ធដោយមហាសមុទ្រ។
ទោះជាយ៉ាងណា ការស្រាវជ្រាវដែលបានចុះផ្សាយនៅលើគេហទំព័រ Business Insider ទទួលស្គាល់ថា សេដ្ឋកិច្ចចិននាពេលបច្ចុប្បន្នគឺខ្លាំងក្លាមែនទែន ក៏ប៉ុន្តែ អត្ថបទដែលបានចុះផ្សាយគឺបង្ហាញពីបញ្ហាប្រឈមនៃសេដ្ឋកិច្ចមកលើបញ្ហានយោបាយប៉ុណ្ណោះ ហើយកត្តានេះនឹងធ្វើឱ្យមានផលប៉ះពាល់ដល់សេដ្ឋកិច្ចនាពេលអនាគត៕
