ហេតុអ្វីបានជាមនុស្សមានទុក្ខ ?
ហេតុអ្វីបានជាមនុស្សមានទុក្ខ ? ទោះជាអ្នកចង់ប្រកែកមិនទទួលស្គាល់ក៏ដោយ ទុក្ខរបស់មនុស្ស មិនមែនជាលទ្ធផលមកពីកត្តាខាងក្រៅ ដូចជាសង្គម មិត្តភ័ក្ដិ គ្រួសារ ឬមកពីស្ថានភាពណាមួយនោះឡើយ តែទុក្ខរបស់មនុស្សគឺមនុស្សជាអ្នកបង្កើតដោយខ្លួនឯង។
ផ្នត់គំនិតដែលចាក់ឫសបង្កប់យ៉ាងជ្រៅនៅក្នុងការគិតរបស់មនុស្សគ្រប់គ្នានៅលើលោកនេះ តែងយល់ថាទុក្ខ ឬលទ្ធផលនៃស្ថានភាពលំបាកវេទនាកើតឡើងនៅក្នុងជីវិតពួកគេ គឺដោយសារកត្តាខាងក្រៅជាអ្នកបង្ក ឯពួកគេគឺគ្រាន់តែជាជនរងគ្រោះដែលគ្មានជម្រើស និងសិទ្ធិសេរីភាពក្នុងការធ្វើតាមចិត្តរបស់ខ្លួនតែប៉ុណ្ណោះ។ ពួកគេតែងបន្ទោសអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង លើកលែងតែខ្លួនឯងប៉ុណ្ណោះ ស្របពេលដែលជីវិតពួកគេ គឺពួកគេខ្លួនឯងជាអ្នកទទួលខុសត្រូវ។ តាមពិតពួកគេមិនមែនគ្មានជម្រើសធ្វើតាមការចង់បាននៃចិត្តរបស់ខ្លួននោះទេ។ បើដូច្នេះ តើសេរីភាពក្នុងការជ្រើសរើសអាចទទួលបានមកពីណា ? គឺអ្នកនេះហើយកំពុងតែមានអំណាចគ្រប់គ្រងទៅលើវា វានៅក្នុងខ្លួនរបស់អ្នក គ្រាន់តែអ្នកមិនធ្លាប់បានដឹងថាអំណាចនៃសេរីភាពនោះស្ថិតនៅក្នុងខ្លួនអ្នកតែប៉ុណ្ណោះ ហើយម្យ៉ាងទៀត អ្នកមិនដឹងថាតើធ្វើបែបណាទើបអាចក្លាយជាចៅហ្វាយគ្រប់គ្រងទៅលើវាបាន។ ព្រោះគ្រប់ពេលដែលទុក្ខរបស់អ្នកលេចមុខឡើងមក វាតែងតែជាលទ្ធផលដែលអ្នកបណ្ដោយឲ្យចិត្តរបស់អ្នកធ្វើជាចៅហ្វាយគ្រប់គ្រងមកលើអ្នក មិនមែនខ្លួនអ្នកគ្រប់គ្រងទៅលើវានោះទេ។ ពុទ្ធសាសនិកជាព្រះសង្ឃមួយអង្គMatthieu Ricard មានពុទ្ធដីកាថា៖ «ការគិតអាចក្លាយជាមិត្តភ័ក្ដិដ៏ល្អ ហើយក៏អាចក្លាយជាសត្រូវដ៏អាក្រក់ផងដែរ»។
ឯចិត្តវិទូមួយរូបទៀតបាននិយាយថា ៖«កាលណាអ្នកផ្លាស់ប្ដូរវិធីដែលអ្នកសម្លឹងមើលទៅលើរឿងណាមួយ នោះរឿងណាមួយនោះនឹងផ្លាស់ប្ដូរខ្លួនវាដោយខ្លួនឯង"។ អ្វីក៏ដោយ ត្រូវចាប់ផ្ដើមពីការគ្រប់គ្រងចិត្តគំនិត ការគិតរបស់អ្នក ដើម្បីឲ្យខ្លួនអ្នកក្លាយជាចៅហ្វាយរបស់វា នោះអ្នកនឹងទទួលបាននូវជីវិតដែលអ្នកតែងប្រាថ្នាចង់បាន។ តើធ្វើបែបណាទើបអាចគ្រប់គ្រងការគិតរបស់អ្នកបាន ? ចុះអ្នកឆ្ងល់ទេថា តើការតាំងសមាធិមានអត្ថប្រយោជន៍យ៉ាងដូចម្ដេចទើបបានជាស្ទើរតែរាល់អ្នកជំនាញទាំងអស់ណែនាំឲ្យអ្នកធ្វើវាជាប្រចាំនោះ ? ដើម្បីឆ្លើយនឹងសំណួរនេះ យើងត្រូវមកស្វែងយល់ពីអត្ថន័យនៃ "ការតាំងសមាធិ" ជាមុនសិន។
បើប្រៀបធៀបរវាងការតាំងសមាធិ និងការសណ្ដំ ការតាំងសមាធិ គឺជាដំណើរការណ៍នៃការប្រមូលអារម្មណ៍របស់អ្នកឲ្យស្ងប់ និងធូរស្រាល ដោយផ្ចង់អារម្មណ៍ឲ្យគិតទៅលើអ្វីមួយតែម្យ៉ាង ហើយវាគ្មានដែនកំណត់នោះទេ ឬគ្មានគោលដៅថាផ្ចង់អារម្មណ៍គិតទៅលើរឿងនោះដោយចង់បានអ្វីនោះឡើយ។ ថ្វីត្បិតតែ ការតាំងសមាធិនិងការសណ្ដំមានលក្ខណៈស្រដៀងគ្នាត្រង់ថាវាជាការផ្ចង់អារម្មណ៍គិតទៅលើអ្វីមួយតែម្យ៉ាងដូចគ្នា ប៉ុន្តែការសណ្ដំជាដំណើរការណ៍មានទីបញ្ចប់ មានគោលដៅថាផ្ចង់អារម្មណ៍គិតពីអ្វីមួយនោះក្នុងគោលបំណងចង់បានអ្វីមកវិញ មិនថាជាទ្រព្យសម្បត្តិ ការជាសះស្បើយពីជំងឺនោះទេ ស្របពេលដែលការតាំងសមាធិគ្រាន់តែចង់ឲ្យចិត្តរបស់អ្នកស្ងប់សុខតែប៉ុណ្ណោះ។ ទាំងពីរយ៉ាងនេះ សុទ្ធតែប្រៀបប្រដូចទៅនឹងការផ្សងព្រេងមួយដែលនឹងគាស់ចេញនូវកំណប់ទ្រព្យពីខាងក្នុងដែលអ្នកមានស្រាប់យ៉ាងដូច្នោះ។ យ៉ាងណាមិញ ដំណើរការណ៍នេះត្រូវការការព្យាយាម និងឆន្ទៈដ៏មោះមុតធ្វើវាដដែលៗជាប្រចាំ និងភាពជឿជាក់យ៉ាងខ្លាំងក្លាថាអ្នកនឹងទទួលបានអ្វីដែលអ្នកកំពុងផ្ចង់គិតចង់បាននោះ។ ជាអ្វីដែលអ្នកចាំបាច់គួរយល់ដឹងផងដែរនោះគឺ ការតាំងសមាធិ និងការសណ្ដំគឺប្រព្រឹត្តទៅបាននៅពេលណាដែលសម្បជញ្ញៈ ឬចិត្តមានហេតុផល ឬអាចហៅថាចិត្តក្រៅខ្លួនរបស់អ្នកដេកលក់ លែងដំណើរការណ៍។ ពេលនោះអនុសម្បជញ្ញៈ ឬចិត្តក្នុងខ្លួនរបស់អ្នកនឹងធ្វើការរបស់វាយ៉ាងមានប្រសិទ្ធភាពខ្ពស់បំផុត។ វាជាដំណាក់កាលទី២នៃចិត្តបន្ទាប់ពីសម្បជញ្ញៈដែលមាននាទីស្ដាប់តាមការបញ្ជារបស់អ្នក នៅពេលអ្នកទទួលយកគំនិតណាមួយចូលមក វានឹងព្យាយាមធ្វើយ៉ាងណាឲ្យគំនិតដែលអ្នកទទួលយកមកក្លាយជាការពិត។ ហេតុនេះហើយ ចូរនឹកគិតតែអ្វីដែលអ្នកចង់បាននៅរាល់ពេលដែលអ្នកធ្វើការតាំងសមាធិ ឬសណ្ដំ នោះវានឹងស្ដាប់តាមបញ្ជាអ្នកប្រឹងធ្វើយ៉ាងណាឲ្យការគិតនោះក្លាយជាការពិត៕
ប្រែសម្រួល៖ ស្រីពៅ ប្រភព៖ www.selfhypnosis.com & www.beliefnet.com
