ហេតុអ្វីទើបមាន «ការស្លាប់»?
រូបភាពមួយផ្ទាំងដូចគ្នា ប៉ុន្តែការមើលឃើញមានចំពោះវាមានរូបភាពខុសពីគ្នាជាច្រើន អាស្រ័យទៅលើវិធីដែលមនុស្សម្នាក់ៗជ្រើសរើសមើលទៅលើវា។ ត្រង់នេះចង់មានន័យថា ចំពោះបញ្ហាតែមួយ មនុស្សម្នាក់ៗយល់ឃើញចំពោះវា និងបកស្រាយទៅលើវាមិនដូចគ្នានោះទេ។
តួយ៉ាង ចំពោះសំណួរថាហេតុអ្វីបានជាមនុស្សយើងស្លាប់ ? បញ្ហាចោទសួរតែមួយនេះ អ្នកបកស្រាយតាមបែបជំនឿសាសនានឹងនិយាយទៅតាមអ្វីដែលអាទិទេពបានចារឹកទុកនៅក្នុងគម្ពីរ ដោយឡែកអ្នកបកស្រាយតាមបែបវិទ្យាសាស្ត្រនឹងនិយាយទៅតាមអ្វីដែលការស្រាវជ្រាវរបស់ខ្លួនបានរកឃើញតាមរយៈបទពិសោធន៍របស់មនុស្សយើងជាមួយនឹងការផ្ដល់នូវហេតុផលដែលអាចជឿទុកចិត្តបាន។
ការបកស្រាយតាមជំនឿសាសនានោះទៅទៀតក៏មិនដូចគ្នាដែរ ក៏ព្រោះតែនៅលើពិភពលោកមិនមែនមានសាសនាតែមួយជាអាទិភាពរបស់មនុស្សនោះឡើយ។ យ៉ាងណាមិញ បើយើងសាកដកខ្លួនចេញពីពិភពនៃជំនឿសាសនា ហើយងាកមកប្រកាន់យកហេតុផលសិក្សាពីធម្មជាតិនៃការស្លាប់របស់មនុស្ស តាមការបកស្រាយរបស់វិទ្យាសាស្ត្រវិញ តើវាមានមូលហេតុមកពីកត្តាអ្វីខ្លះ ?
តាមពិតទៅ កោសិកាមួយប្រភេទឈ្មោះថា germ cells ដែលជាកោសិកាបង្កកំណើតដូចជា មេជីវិតញីនិងឈ្មោល គឺជាកោសិកាដែលមានជីវិតអមត និងធ្វើការបង្កកំណើតក្នុងទម្រង់ជាការចម្លងដដែលៗជានិរន្តឥតឈប់ឈរតាំងពីមានជីវិតរស់នៅកាលពី៣ពាន់លានឆ្នាំមុន។ ដូច្នេះវាអាចសន្និដ្ឋានបានថាមនុស្សយើងគ្រប់គ្នាមានកោសិកាដែលចេញពីដូនតាតែមួយ គ្រាន់តែកោសិកានោះបែងចែកជាក្រុមផ្សេងៗពីគ្នាប៉ុណ្ណោះ និងមានអ្នកខ្លះឈានទៅដល់ការសន្និដ្ឋានថាមនុស្សយើងក៏មានកោសិកាចេញពីដូនតាតែមួយដូចសត្វដែរ ក៏ព្រោះតែដំណើរការណ៍នៃការផលិតបង្កកំណើតកោសិកាចម្លងដដែលៗនោះទៀតសោតក៏មានលក្ខណៈដូចគ្នាដែរ។
យ៉ាងណាមិញ ដោយសារកោសិកាបង្កកំណើតនេះមានជីវិតអមត ហេតុនេះគឺជាកោសិកាមួយប្រភេទទៀតហៅថា somatic cells ជាកោសិកាដែលបង្កបង្កើតរូបរាងកាយរបស់មនុស្សយើងឡើងមកនោះទៅវិញទេដែលជាមូលហេតុបង្កការស្លាប់ដល់មនុស្សយើង។ អាយុកាលជីវិតដែលវាអាចរស់នៅបាន កំណត់អាយុជីវិតរស់រានរបស់មនុស្សយើងរួមទាំងសត្វនិងរុក្ខជាតិ។ វាទទួលរងឥទ្ធិពលពីពិភពលោកដ៏អាក្រក់ដែលយើងកំពុងរស់នៅនេះ ដែលមានដូចជាសត្វសាហាវដែលចាំឆ្មក់សីុសត្វទន់ខ្សោយជាអាហារ មេរោគសាហាវរាតត្បាត និងសារធាតុផ្សេងៗ។ ដោយសារហេតុផលដែលធ្វើឲ្យមនុស្សយើងមិនអាចរស់នៅរហូតបាននេះហើយ ដំណើរការណ៍នៃការផលិតកោសិកាត្រូវបានទាមទារដើម្បីរក្សាសរីរាង្គទាំងឡាយឲ្យនៅក្មេង ហើយការបង្កកំណើតកោសិកាបន្តទៀតក៏បាត់បង់ឱកាសរបស់វា។
ហេតុផលមួយទៀតពាក់ព័ន្ធនឹងការផ្សំផ្គុំរវាងហ្សែន។ ឧទាហរណ៍ទៅលើរុក្ខជាតិ ពួកវាឆាប់ផ្សំផ្គុំហ្សែនរវាងគ្នា និងបង្កជាកំណើត ដែលធម្មជាតិនេះបានធ្វើឲ្យរុក្ខជាតិរស់នៅមិនបានយូរនោះឡើយ។ ដូចមនុស្សយើងដែរ ពិតណាស់ថាហ្សែនរបស់កូនពួកគេដែលទទួលបានពីការផ្សំផ្គុំរវាងហ្សែនដែលឪពុកម្ដាយនៅមានអាយុតិចនៅឡើយ នឹងបង្កើតជាហ្សែនល្អដល់សន្ដានក្រោយ ប៉ុន្តែអ្នកផ្ដល់កំណើតនេះនឹងរស់នៅមិនបានយូរឡើយ។ វាផ្ដល់ផលល្អក្នុងរយៈពេលខ្លី ប៉ុន្តែនឹងផ្ដល់ផលអាក្រក់ក្នុងរយៈពេលវែង។
បញ្ហានៃហ្សែនមួយទៀតក៏ឆ្លើយនឹងសំណួរអំពីមូលហេតុនៃការស្លាប់របស់មនុស្សដែរ គឺជាការផ្លាស់ប្ដូរទម្រង់នៃហ្សែន។ ឧទាហរណ៍ទៅលើហ្សែនរបស់ពួកជនជាតិជ្វីសមួយក្រុមដែលមានលក្ខណៈពិសេសធ្វើឲ្យពួកគេមានប្រាជ្ញាឈ្លាសវៃជាងហ្សែនរបស់មនុស្សទូទៅ ប៉ុន្តែផលអវិជ្ជមានរបស់វាគឺពួកគេមានជំងឺតពូជប្លែកៗមួយចំនួនយ៉ាងគ្រោះថ្នាក់ផងដែរ។ ការផ្លាស់ប្ដូរទម្រង់នៃហ្សែនរបស់ពួកគេកើតមានដោយសារតែមេជីវិតបង្កកំណើតទាំងពីរមានឈាមជ័រជាបងប្អូនខ្សែស្រឡាយជិតៗគ្នានេះឯង ហើយពួកគេផ្សំផ្គុំហ្សែនតាមទម្រង់នេះតមកជាប់រហូតជាច្រើនទសវត្សទើបបង្កជាជំងឺចម្លែកតពូជនេះបាន៕
ប្រែសម្រួល៖ ស្រីពៅ
ប្រភព៖ psychologytoday
