ភូមិសាស្ត្រវាលខ្សាច់មិនអាចរារាំងអ៊ីស្រាអែលក្នុងការអភិវឌ្ឍប្រទេសខ្លួនឲ្យខ្លាំងក្លាទៀតបានឡើយ
ស្ថិតក្នុងតំបន់មជ្ឈិមបូព៌ា ប្រទេសអ៊ីស្រាអែល ដែលទើបនឹងប្រកាសការចាប់កំណើតរដ្ឋរបស់ខ្លួននៅឆ្នាំ១៩៤៨នេះ គឺជាទឹកដីមួយដែលមានលក្ខណៈជាច្រើនខុសប្លែកដាច់ពីគេ ដែលធ្វើឲ្យចោទជាចម្ងល់ចំពោះប្រទេសដទៃជារឿយៗ។ ចាប់តាំងពីប្រវត្តិសាស្ត្រទឹកដី ប្រពៃណីទំនៀមទម្លាប់ក្ដី ប្រាជ្ញាឈ្លាសវៃខុសពីគេដែលកក្រើកពិភពលោកដោយអ្នកប្រាជ្ញដើមកំណើតជ្វីសជាច្រើនរូបបានធ្វើជាម្ចាស់ពានរង្វាន់ណូបែល ជាពិសេសគឺទីតាំងភូមិសាស្ត្ររបស់ពួកគេជាវាលខ្សាច់នេះតែម្ដង ដែលក្នុងផ្ទៃដីសរុបចំនួន២០,៧៧០គីឡូម៉ែត្រការ៉េ មានតែ៤៤០គីឡូម៉ែត្រការ៉េប៉ុណ្ណោះដែលជាផ្ទៃទឹក។ ដោយឡែក ឥឡូវនេះអ៊ីស្រាអែលអាចផលិតទឹកប្រើប្រាស់ចិញ្ចឹមជីវិតប្រជាជនជាង៨លាននាក់បានដោយខ្លួនឯង ថែមទាំងចែកចាយទឹកទៅប្រទេសជិតខាងរបស់ពួកគេទៀតផង ? សំណួរសួរថា តើវាអាចទៅរួចយ៉ាងដូចម្ដេចបាន ?
ចាប់តាំងពីកំណើតរដ្ឋអ៊ីស្រាអែលក្នុងឆ្នាំ១៩៤៨មក កំណើនប្រជាជនបានកើនឡើងច្រើនជាងមុន១០ដង ភូមិសាស្ត្រទឹកដីដែល៦០%សុទ្ធតែជាវាលខ្សាច់ ១៣.៧%ជាផ្ទៃដីដែលអាចដាំដុះបាន ព្យុះដីខ្សាច់អាចកើតឡើងក្នុងរដូវផ្ការីកនិងរដូវក្ដៅ ជាតំបន់គ្រោះរាំងស្ងួត មិនសូវមានភ្លៀងធ្លាក់ តែបើភ្លៀងធ្លាក់ម្ដងៗនឹងបង្កជាទឹកជំនន់អាចបណ្ដាលឲ្យប្រជាជនរងរបួសធ្ងន់ធ្ងរនិងខូចខាតទ្រព្យសម្បត្តិ។ មូលហេតុទាំងនេះហើយ ដែលធ្វើឲ្យវិបត្តិខ្វះខាតទឹកប្រើប្រាស់គឺជាបញ្ហាធំចម្បងរបស់ប្រទេសនេះ។
ដូច្នេះហើយវាស្ទើរតែមិនគួរឲ្យជឿនោះទេ ដែលអ៊ីស្រាអែលអាចសម្រេចសមិទ្ធផលដ៏អស្ចារ្យក្នុងការផលិតទឹកប្រើប្រាស់បានដោយខ្លួនឯង និងអាចចែកចាយដល់អ្នកជិតខាងទៅទៀត។ ជឿក៏ដោយ មិនជឿក៏ដោយក៏ពួកគេបានសម្រេចវាបានទៅហើយ។ យើងត្រូវដឹងថា ប្រភពទឹកតាមធម្មជាតិរបស់អ៊ីស្រាអែលគឺជាទឹកក្រោមដី ដែលមានប្រភពមកពីភ្នំ បឹង កោះ ស្ទឹង និងទឹកភ្លៀង។
ប៉ុន្តែ ដើម្បីទប់ទល់ជាមួយនឹងកំណើនប្រជាជនឥតឈប់ឈរនេះ តើពួកគេម្ដេចនឹងអាចពឹងផ្អែកទៅលើធនធានធម្មជាតិ រង់ចាំភ្លៀងធ្លាក់មកបាន បើទោះជាមុនឆ្នាំ២០០៤រាជរដ្ឋាភិបាលពួកគេបានដាក់កម្រិតទៅលើការប្រើប្រាស់ទឹកយ៉ាងតឹងរ៉ឹងក្ដី ? ដូច្នេះហើយទើបបានជាចាប់តាំងពីឆ្នាំ២០០៤មក ពួកគេចាប់ផ្ដើមមើលឃើញប្រយោជន៍ពីតំបន់ភូមិសាស្ត្ររបស់ខ្លួនដែលនៅក្បែរសមុទ្រមេឌីទែរ៉ាណេ ហើយមកដល់ពេលនេះរោងចក្រផលិតទឹកសាបចំនួន៤ ដែលប្រើប្រាស់បច្ចេកវិទ្យាបន្សុទ្ធអំបិលចេញពីទឹកសមុទ្រហៅថា reverse-osmology technology ឬ desalination និងទទួលបានផលិតផលជាទឹកសាបសម្រាប់ប្រើប្រាស់។ ត្រឹមឆ្នាំ២០១៦ ពួកគេអាចផលិតទឹកសាបដែលមានប្រភពចេញពីរោងចក្របច្ចេកវិទ្យាផលិតទឹកសាបទាំង៤នេះបានរហូតដល់ទៅ៥០%សម្រាប់ប្រើប្រាស់ពេញមួយប្រទេស។
ក្រៅពីការប្រើប្រាស់ទឹកឡើងវិញតាមរបៀបនេះ អាងស្តុកទឹកចំនួន២៣០ត្រូវបានសាងសង់ឡើងដើម្បីយកទឹកដែលបានប្រើប្រាស់រួច ឆ្លងកាត់ដំណាក់កាលបន្សុទ្ធជាច្រើនដង រួចស្តុកទុកនៅក្នុងអាងស្តុកទឹកដើម្បីប្រើប្រាស់ក្នុងការដាំដុះកសិកម្ម។ ការបន្សុទ្ធទឹកដែលប្រើប្រាស់រួចយកមកប្រើប្រាស់ឡើងវិញបែបនេះមានតម្លៃថោកជាងទឹកសាបរហូតដល់ទៅ៥០% ដូច្នេះវានឹងកាន់តែផ្ដល់ភាពងាយស្រួលដល់ការរស់នៅនិងសម្រាប់ប្រជាកសិករច្នៃដីដែលមិនមានអំណោយផលដល់ការដាំដុះប្រែទៅជាដីមានជីវជាតិយ៉ាងល្អប្រសើរបាន។
ម្យ៉ាងទៀត ដោយមើលឃើញភ្លៀងធ្លាក់ដែលបង្កជាទឹកជំនន់ម្ដងៗ ពួកគេក៏បានទាញយកប្រយោជន៍ពីនេះដោយសាងសង់ទំនប់វារីអគ្គិសនីនៅក្នុងស្ទឹង និងសាងសង់អាងស្តុកទឹកក្បែរនោះ ដើម្បីឃាត់ទឹកជំនន់ រួចទើបបម្លែងវាឲ្យអាចប្រើប្រាស់ក្នុងកសិកម្មបាន។ បើទោះជាបច្ចេកវិទ្យាទាញយកអំបិលចេញពីទឹកសមុទ្រដើម្បីផលិតទឹកសាបដែលអាចប្រើប្រាស់បាន មានគុណសម្បត្តិជួយជីវិតប្រជាជនរាប់លាននាក់ពីការខ្វះខាតទឹកប្រើប្រាស់ក៏ដោយ ប៉ុន្តែគុណវិបត្តិរបស់វាក៏ផ្ដល់ក្ដីបារម្ភក្នុងរយៈពេលវែងដែរ ព្រោះបើកាលណាទឹកសមុទ្រត្រូវបានទាញយកមកប្រើប្រាស់ជាបន្តបន្ទាប់ នោះរយៈពេល៣០ឆ្នាំខាងមុខទឹកសមុទ្រនឹងរីងហួត ដែលនាំឲ្យប៉ះពាល់ដល់ជីវិតសត្វក្នុងទឹក។ ម្យ៉ាងទៀត រោងចក្រនីមួយៗត្រូវចំណាយអស់រាប់ពាន់លានសម្រាប់ថ្លៃសាងសង់ដែលមានតែប្រទេសអ្នកមានប៉ុណ្ណោះទើបអាចធ្វើវាបាន ហើយក៏ត្រូវការថាមពលច្រើនដើម្បីអាចទាញយកអំបិលចេញពីទឹកសមុទ្រ ដូច្នេះផលប៉ះពាល់បំពុលដល់បរិស្ថានក៏មិនអាចចៀសផុតដែរ៕
ប្រែសម្រួល៖ ស្រីពៅ
ប្រភព៖ kkl-jnf.org & prezi & timesofisrael
